insanın içindeki çocuk

benimki ergenliğe girdi heralde tribi hiç çekilmiyor

dun annem ve babamla annemin çocukluğunun geçtiği yerlere gittik. belki gezmişseniz bilirsiniz payasta bir cami (adını unuttum) payas kalesinin yanında tarihi bir yer yani. annemler eskiden o caminin yanındaki odalarda yaşamışlar. (dedem imam olduğu için). annemin sevincini bir görseniz babamı alıp her yere götürüyor anlatıyor burda bunu yaptım şurda şunu yaptım. bak burada hep oynardık annem saçlarımı tarardı. buralarda bakkal vardı ekmek almaya gelirdik. annemin o içindeki çocuğu gördüm. kaç yaşında olursak olalım o içimizdeki çocuk ölmüyormuş be sözlük. sonra karar verdim ben de sevdiğim beyi alıp çocukluğumun geçtiği yerleri böyle gezdircem. içimdeki çocuğu onunla yaşatıcam. çünkü hangi yaşta olursak olalım o çocuk hep bizimle.

"benim içim çoktan öldü çocuk. içime değil, mezarıma çiçek bırak."

o çocuk hiçbir zmn ölmez sadece dinlenmeye ihtiyacı vardır çekilmiştir bir köşeye dinleniyodur .çocuklarda yorulur enerjisini toplayıp geri dönecektir sana bundan emin ol :))

öldürmeyin,öldürmeyelim.o çocuk ölürse masumiyet,iyilik,saflık,merhamet,umut ölür.kısaca "insanlık" ölür.

ne kadar öldü desek de bir salıncak kadar uzağındayız içimizdeki çocuğun. ya da bir pamuk şekerin. kırmızı bir ayakkabının, bir bayramlığın. karşılığını aldığımız sevginin, en sevdiğimiz yemeği yemenin, bir çizgi film izlemenin... bir içimizdeki çocuk mutlu zaten. öldü diyip hayattan kesmeyin.

haala aynı çocuk

i̇ster 10 yaşında olun istersenizde 100 yaşında ama asla içinizdeki o masum sevimli haylaz çocugu buyutmeyın.. çünkü öyle zamanlarınız gelecek ki içinizdeki çocuk dışında gülğmseyecek hiçbşrseyiniz kalmayacak..

büyümüyor ama arkadaşları çoktan büyüdü

i̇çinizde ki çocuk ölürse hayat çekilmez hale gelir. ona iyi bakın o yüzden.

zor zamanlarınızda en çok ona ihtiyacınız olacak onu da hep mutlu edin

i̇şte o çocuğu öldürmeyin ki yaşama sevinciniz ölmesin.

bazen olup olmadık yerlerde kendini gösterir. hala yaşadığının belirtisidir bence (ruhunun yaşaması)

içimdeki çocuğu öldürmedim, öldürmeyi de düşünmüyorum. çünkü o içimdeki iyiliği koruyor, kötü olmama engel oluyor. etrafımdaki kötülüklere rağmen merhametimi yitirmeme de engel oluyor. vicdan muhasebesini de ona yaptırıyorum çünkü bunu en adaletli bir şekilde o tartabiliyor. yaşasın içimdeki çocuk. pek çok da kulak veririm kendilerine, ha şimdi de içimdeki çocuğun canı kinder surpriz çekti gideyim de alıyım vsslm.

bazen, gelen misafir çocuklarıyla oyun oynarken, şakalaşırken buluyorum kendimi o zamanlar diyorum senin içindeki çocuk nasil hala ölmemiş

yaşadığımız dünya koca bir pedofili hastasıyken bunu açığa çıkarmak en hafif tabiriyle savsaklıktır.

cidden hiç büyümüyor. bazen bir travma, bezense mutlu bir an ömür boyu kafada dönüp duruyor. (bkz: insanın içindeki çocuğu iyileştirmesi) ayrıca; bu minvalde müthiş bir kitap için: (bkz: içimizdeki çocuk)

her şeyden şikayet eden mızmız, suratsız, çingene bir çocuk.

Kendine benzeyen birini bulunca ortaya çıkar, buldum ben ortaya çıktı, başka yerde çıkmıyor velet onun yanında da içeri geri girmek istemiyor.

Hiçbir çocuk aslında büyümezdi, ruhunu aptal bir yetişkin uğruna kurban ederdi. Vücudun masumiyeti bekaretin kaybedilmesiyle son buluyorsa ruhun masumiyeti de o küçük çocuğun yitirilmesiyle son bulurdu. İnsan bu kaybı bilmese de hissederdi, bir lanet gibi son nefesine kadar o çocuğu mutlu edecek şeylerin peşinde koşmak ister onu hayal kırıklığına uğratma fikrinden nefret ederdi.

hamile deilim kii

Ölmesin diye her gün yanına gidiyorum ama dayanamayacak gibi.

Dışıma vuruyor.

siktiler öldü. uzun zamandır midem böylesine bulanmamıştı. sağlam farkındalıklar yaşattınız. eyvallah herkese. . başlıktaki çoğul eki fazla. biz diye bir şey yok. herkesi aynı kefeye koyamazsınız, zorlamayın. her insanın içinde bir çocuk yok. bazı insanın içi düpedüz orospu çocuğuyken, bazısının içinde hiçbir şey yok. bazısının içinde hayat dolu çocuklar oyunlar oynarken, bazısının içi çocuk mezarlığı... bendeki durumu söylemeye gerek duymuyorum. anlık . serbest çağrışım: fuat'ın 9 puan verdiği freestyle'ı anımsadım. "yol ortasında yürüdüm ben, bana göre değil kaldırım. içimdeki ölü çocukları kürtajla aldırın."

Yok ki.

türkiye gibi medeni olmayan ülkelerde toplum, aile ve devlet tarafından öldürülür.

on birinde vuruldu on dokuzda öldü

Kimi insanın ki orospu çocuğu oluyor

Benimki abi oldu herhalde ya. Bazen şımarasım geliyor, dur ulan cıvıma hemen deyip dizginliyor beni.

Benim içimdeki çocuk bastonla meyhaneye gidip, müslüm baba eşliğinde rakı sigara yapıyo her gün.

erkenden ölmesi, içime gömülmesi ve beni zamanla zehirlemesi için tonlarca şey yaşatıldı kendisine. o zamanlar doğrunun onu öldürmek olduğuna inanıyordum. erken büyümenin, sorumluluk almanın ve onu yok saymanın en doğru olduğu düşüncesi her nefesinde kafasına vurulmuş birisi olarak, ben artık bunu kabullenmiyorum. son iki senedir zamanında yaşayamadığı, mahrum kaldığı ne varsa yaşatıyorum. geçmişinde güvende olmadığı zamanlar için onu şimdi güvende hissettirmeye çalışıyorum. onu korumayan ve yaşadığı iğrençliklere göz yuman kim varsa hepsinin hayatını kaydırmak istiyorum ancak yapamayacağım için iyileşmesine yardımcı olmakla yetineceğim. istediğim kadar büyüyeyim, ben kendime sahip çıkacağım. ben onun elinden tutup bu iğrenç dünyada yürümeye devam ettiğim sürece bizi hiçbir şey yıkamaz. bundan sonra onu da koruyacağım, içimdeki ergeni de genci de yetişkini de koruyacağım. siz de koruyun arkadaşlar. bu hayatta yalnızsınız. sizin elinizden tutacak olan yine sizsiniz. kendinizi affedin. hayat geçmişe küskün kalmak için çok kısa.

bedenim sağ sağ bedenim sağ ama içimdeki çocuk, çocuk yok, yok ya! ne olursa olsun içim kan da ağlasa öyle güzel saklamayı öğrenmişim, üstüne öyle güzel kahkalar atabilmişim ki insanlar ne kadar çocuk ruhlu ve minnoş olduğumdan bahsediyor :') bunun sonucunda ''yaaaa sapshikk'' moduna giriyorum ve bir nebze de olsa mutsuzluğum gidiyor tabi. işe bak sen. mutsuzluğunu saklamaktan mutlu edilen ben.

6-7 yaşlarımda her gece gizlice yastığa sarılıp ağlarken öldü benimki. vedalaşalı çok oldu bazı şeylerle yani.

Benim içimdeki çocuk biraz garip galiba seksen yaşında falan yoksa bu kadar isteksizliğimin üşengeçliğimin bir anlamı olamaz dkdnnd

Bence insanın içindeki çocuk hep var olmalı ölmemeli ama altını çizmek istiyorum bazı erkekler bunu yanlış anlıyor olacak ki komple çocuk kalmışlar bakın olay bu değil biraz olgunlaşın

Biraz hüzünlü olacak ama aklıma bu anım geldi bu başlığı okuyunca. Üniversite de dershane arkadaşımla aynı bölüme denk düşmüştüm. Dershane zamanları birbirimizden haz etmesekte sadece birbirimizi tanıdığımız için samimi olduk. Sonra da birbirimize itiraf ettik dershane zamanları birbirimizden hoşlanmadığımızı. Ben ondan çok suratsız, samimiyetsiz olduğu için hoşlanmıyordum. O da tam tersi ben çok güler yüzlü, çocuk ruhlu olduğum için sevmiyormuş. Bir kaç ay geçti biz iyice samimi olduk. Bir gün birden durup bana baktı sana bir şey diyeceğim dedi. Söyle dedim. Sen böyle hep çocuk gibisin ya. Böyle kendine sürpriz yumurtalar alıyorsun. Çocuklar gibi davranıyorsun. Çocuk ruhlusun ya dedi. Evet dedim devamında güzel bir şey bekliyorum tabii. Devam etti sonra sen ne zaman büyüyeceksin biliyor musun dedi. Merakla ne zaman diye sordum çünkü benim büyüme gibi bir planım yoktu. Ailen tarafından sevildiğini hissedince dedi. Güldüm geçtim. Hep çocuk kalacam ben, ruhum 7 yaşında kalacak her sene 7 yaşıma tekrardan girişimi kutluycam. Ben böyle mutluyum dedim ama içime çok pis bir şey oturdu. O günden beridir o ağırlık azalmadı kalbimden. Amaaaa yazım ne kadar hüzünlü olsa da lütfen içinizde ki çocuğu bulun ve onu büyütmeyin. Birileri bir şey diyecektir aldırış etmeyin. Biz çocukken güzeliz. Ruhumuz hep çocuk kalsın ;)

Sıkıldı çok. Eğlenmek istiyor.